rowerowy blog

Info

Ten blog rowerowy prowadzi polemar z miasteczka Grodków. Mam przejechane 41661.71 kilometrów w tym 3695.06 w terenie. Jeżdżę z prędkością średnią 20.99 km/h i się wcale nie chwalę.
Suma podjazdów to 160098 metrów.
Więcej o mnie.

Znajomi

wszyscy znajomi(1)

Moje rowery

Kellys Spider 50 11147 km

Bike Sport 30239 km

Wykres roczny

Archiwum bloga

Wpisy archiwalne w miesiącu

Wrzesień, 2014

Dystans całkowity:	275.66 km (w terenie 0.00 km; 0.00%)
Czas w ruchu:	11:30
Średnia prędkość:	23.97 km/h
Maksymalna prędkość:	52.30 km/h
Suma podjazdów:	993 m
Maks. tętno maksymalne:	182 (93 %)
Maks. tętno średnie:	161 (82 %)
Suma kalorii:	10809 kcal
Liczba aktywności:	4
Średnio na aktywność:	68.91 km i 2h 52m
Więcej statystyk

DST 52.10km
Czas 02:07
V_AVG 24.61km/h
V_MAX 44.40km/h
Temperatura 22.0°C
HRmax 160 ( 82%)
HRavg 136 ( 69%)
Kalorie 1970kcal
Podjazdy 110m
Sprzęt Bike Sport
Aktywność Jazda na rowerze

Po obwodnicy i mieście.

Środa, 17 września 2014 · dodano: 17.09.2014 | Komentarze 0

Czasu po pracy coraz mniej, to znaczy czasu tyle samo, tylko zmierzch zapada szybciej, przez co jazdy mniej. Wypadło na to by odbębnić swoją pięćdziesiątkę i tyle. Od południowego zachodu nadciągały ciemne chmury w związku z czym nie miałem ochoty się nigdzie oddalać. Pozostało pojeździć po obwodnicy i samym mieście.

Kategoria Rower

DST 50.21km
Czas 02:06
V_AVG 23.91km/h
V_MAX 44.50km/h
Temperatura 22.3°C
HRmax 165 ( 84%)
HRavg 140 ( 71%)
Kalorie 1980kcal
Podjazdy 93m
Sprzęt Bike Sport
Aktywność Jazda na rowerze

Do Kolnicy i po obwodnicy.

Wtorek, 16 września 2014 · dodano: 16.09.2014 | Komentarze 0

Wczoraj w poniedziałek, po niedzielnym wyścigu nie miałem ochoty wsiąść na rower, tak sobie dałem w kość. Dzisiaj na szczęście było lepiej, zmobilizowałem się i postanowiłem przejechać swoje km. Z braku konkretnych planów wypadło na obwodnicę. Liczyłem, że złapię jakiś ciągnik i nadgonię km. Niestety nic się nie przytrafiło.

Kategoria Rower

DST 100.31km
Czas 03:47
V_AVG 26.51km/h
V_MAX 52.10km/h
Temperatura 24.2°C
HRmax 182 ( 93%)
HRavg 161 ( 82%)
Kalorie 4311kcal
Podjazdy 346m
Sprzęt Bike Sport
Aktywność Jazda na rowerze

Dobrodzieńska Seta.

Niedziela, 14 września 2014 · dodano: 15.09.2014 | Komentarze 2

O Dobrodzieńskiej Secie słyszałem już wielokrotnie, ale jakoś w poprzednich latach nie zmobilizowałem się do tego by w niej uczestniczyć. Brali w niej udział moi znajomi a także członkowie rodziny. W tym roku, podczas któregoś z naszych wyścigów klubowych, Prezes zapisywał do udziału w tym wyścigu. Pomyślałem sobie, że przede wszystkim będzie to motywacja do tego by we wrześniu przejechać dłuższy dystans i powiększyć kilometraż.
Zbliżał się dzień wyścigu. Ustaliliśmy z kolegą, że On pojedzie swoim samochodem i zabierzemy jeszcze jednego kolegą, ale rower dam do transportu mojemu ojcu. Ojciec wiózł moją mamę i jej brata czyli mojego wujka.
Tak dla ciekawostki, to mama kręci więcej km niż ja, zdobyła nawet tytuł mistrzyni Polski w masterach w swoje kategorii. Wujek w tym roku natomiast został wicemistrzem Polski. Tak że jak widać, rodzina kolarska i z sukcesami. Najmniej tych sukcesów mam ja, ale mi akurat na tym nie zależy. Poza tym, nie można mieć wszystkiego.
Wracając jednak do wyścigu, to po ustaleniach co do godziny wyjazdu, wyruszyliśmy z Grodkowa o 7-mej. Najpierw do Gracz po kolegę Zdzicha a następnie do Dobrodzienia. Mieliśmy do przejechania około 90 km. Na miejsce dotarliśmy o 8:30, do startu pozostało 1,5 godziny. W między czasie zarejestrowaliśmy się, spotkali ze znajomymi i wypełniali czas rozmowami. Z minuty na minutę gromadziło się coraz więcej kolarzy.

Zapisy na start Dobrodzieńskiej sety © polemar
Nadszedł czas na oficjalne otwarcie wyścigu, organizator poinformował że na starcie stoi 312 zawodników. Zaznaczył, że ten kto się chce ścigać to będzie startował w pierwszej grupie, a ci co chcą przejechać dystans rekreacyjnie to wystartują za grupą główną.
Ja ustawiłem się na końcu grupy ścigającej. Nie miałem zamiaru ostro jechać, ale też nie chciałem być w grupie rekreacyjnej.
Tak „nawiasem” mówiąc, to pierwszy raz brałem udział w wyścigu ze startem wspólnym. Wielokrotnie startowałem, ale były to najczęściej czasówki, czyli start pojedynczy, lub w małych grupach, 6, 10 osobowych. Nigdy w tak licznej grupie.

Na starcie Dobrodzieńskiej Sety © polemar
Start był na rynku, wybiła godzina 10-ta, usłyszałem wystrzał z pistoletu startowego. Ruszyliśmy. Najpierw powoli, ospale, bo ścisk na ulicy ogromy. Z metra na metr coraz szybciej i szybciej. Jeszcze w obrębie miasta zerknąłem na licznik i widzę jak prędkość wzrasta, 30, 35, 40 km/h. Nooo, pomyślałem sobie, ale jazda, już 45 na godzinę i nie czuć oporów. To jest jazda w peletonie, czuć tę siłę i moc. Nie czuć oporów bo tunel się wytworzył aerodynamiczny. Zobaczyłem obok siebie mamę i wujka, usłyszałem jak wujek krzyknął, „Paweł, trzymaj się Kaśki, Danusia trzymaj się Pawła” No to mi dodało skrzydeł, ruszyłem ostro z buta, na liczniku 47 km/h, niesamowite uczucie. Adrenalina rosłą z sekundy na sekundę, lekki dreszczyk przeszył mi plecy.
Podczas takiej jazdy oczy trzeba mieć dookoła głowy, uważać na tych co z przodu jadą i gwałtownie hamują, choćby z powodu dziur czy innych przeszkód. Jechałem tak z podniesionym poziomem adrenaliny i do mych uszu doszedł dźwięk brzdękających szprych, brzdęk, brzdęk, brzdęk, coś o nie zahaczało. Od razu pomyślałem, że to czujnik licznika się poluzował i zahacza o szprychy. Najpierw co jakiś czas słyszałem „brzdęk” ale z biegiem czasu odgłos stawał się coraz częstszy aż w końcu zaczęło tarabanić o każdą szprychę. Wiedziałem, że jak się nie zatrzymam, to urwę czujnik i licznik pójdzie w piz……. Postanowiłem się zatrzymać i go poprawić. Krzyknąłem do wujka i mamy by jechali i nie patrzyli na mnie. Zjechałem na pobocze, poprawiłem czujnik, ruszyłem, jeszcze coś haczyło, zatrzymałem się ponownie i poprawiłem.
Moja grupa odjechała, stałem niedługo, bo około 25 sekund, postanowiłem ich dogonić. No i jak się później okazało to był błąd. Ruszyłem bardzo ostro, nie było kogo się „złapać” ci co jechali to jechali wolniej, ja natomiast chcąc ich dogonić musiałem przyspieszyć, ale jadąc sam, miałem ciężko bo powietrze stawiało opór. Dodatkowo początek trasy to teren lekko pagórkowaty i to dało mi ostro popalić. Czułem jak naciągam ścięgna w udach, po chyba około 10 km dałem sobie spokój, wiedziałem, że ich nie dogonię. Obrałem inną taktykę. Postanowiłem złapać jakąś grupę i z nimi na zmianę ciągnąć do mety.
Na 17-tym kilometrze wznieśliśmy się na wysokość 274 metrów, od tego miejsca do półmetku gdzie był nawrót było cały czas lekko z górki. Postanowiłem to wykorzystać. Ruszyłem i dognałem jakąś małą grupkę. Chwilę jechałem za nimi, gdy odpocząłem to dałem im zmianę. Miałem nadzieję, że któryś się domyśli i da ją mi, niestety, pracowałem sam, na lekkim zjeździe moja masa dodała mi skrzydeł, osiągnąłem prędkość 52 km/h, przez to towarzysze z grupy pozostali w tyle. Albo nie chcieli tak szybko jechać, albo nie mogli, tego nie wiem. Złapałem następną grupkę, z tymi było podobnie. Dopiero trzecia której się uczepiłem jechała z zadawalającą prędkością. Ale ja już byłem tak zdegustowany, że postanowiłem być egoistą i zmian nie dawać. Było ich więcej, pomyślałem, niech się męczą.
Z kilometra na kilometr nasz grupka robiła się liczniejsza, gdyż doganialiśmy zawodników którzy jak mieli siły to się łapali grupy i jej trzymali.
Tak dojechałem do półmetku, był to 52 km trasy, na stacji Orlenu był punkt kontrolny i żywieniowy. Zatrzymałem się by coś się napić i pobrać kartonik kontrolny. Zerknąłem na licznik, średnia to ponad 30 km/h. Niezła pomyślałem.
Uzupełniłem płyny, nalałem wody do bidonu, zjadłem kilka kostek czekolady i już chciałem ruszyć z tą samą grupą co przyjechałem, ale trafił się kolarz, który szukał pompki bo złapał gumę. No a że ja ją miałem to nie wypadało pomóc koledze. Więc ją mu użyczyłem, ale to spowodowało, że grupa z którą chciałem jechać odjechała.
Pozostało mi znowu jechać samemu i kogoś złapać. Ruszyłem, do mety droga prowadziła lekko pod górkę, z niewielkimi jak to się mówi w żargonie kolarskim, hopkami. Punkt kontrolny znajdował się na wysokości 164 m n.p.m. Startowaliśmy z poziomu 236. Czyli na dystansie około 50 km mieliśmy się wznieść o 72 metry. Niby nie wiele, ale, ale do tego wiał bardzo silny niesprzyjający wiatr.
Na początku uczepiłem się jakiejś grupki kolarzy, z tym, że Oni mi uciekli na przejeździe kolejowym. Ja z pełną prędkością nie przejeżdżam przez tory z obawy o to że złapię gumę. Mam zbyt dużą masę i przy tak cienkich oponach, przy zetknięciu z kantem na przykład toru dobijam krawędziami i przyszczypuję dętkę no i wtedy kicha. Wolałem zwolnić, ale rzez to straciłem kontakt z grupą. Starałem się jechać w miarę szybko, ale samemu i pod ten wiejący wiatr na liczniku miałem 28 km/h. Po 10 km od punktu kontrolnego dogoniła mnie jakaś grupa i postanowiłem się ich trzymać. Byli w miarę mocni i razem już jechaliśmy szybciej, na liczniki wskazania widniały, pomiędzy 32 a 34 km/h.
I tak wydawało mi się że dojadę do mety, niestety na 73 km trasy trafił się niedługi bo zaledwie 400 metrowy podjazd o nachyleniu większym niż 2% i wtedy poczułem, jak nie daję rady dotrzymać tempa grupie. Moja prędkość spadłą do 12 km/h. Szok, pomyślałem, tego jeszcze nie było. Coś jak by mi energii odebrało, poczułem całkowity brak mocy. Teren się wypłaszczył a ja nie mogłem przekroczyć 21 km/h. Na 77 km kolejny jeszcze krótszy 3% podjazd i znowu moja prędkość poleciała do 13 km/h. Między 80-tym a 86-tym km miałem poważny kryzys, nie myślałem już o czasie tylko o tym by ukończyć ten pie........ maraton. Na każdym kilometrze wyprzedzał mnie jakiś zawodnik, nie próbowałem się nawet łapać, bo to nie miało najmniejszego sensu.
Co chwile zerkałem na licznik, przy takiej prędkości to kilometry na liczniku wydawać by się mogło stały w miejscu. Jeszcze 10 km, a wiatrzysko coraz mocniejsze. Jeszcze 5, 4, odliczałem je jak nigdy wcześniej. W obrębie miasta wyprzedziło mnie jeszcze kilku zawodników, między innymi 74 letnia koleżanka mojej mamy, moja zresztą też. Gdy ją zobaczyłem, jak na 2 km przed metą mnie wyprzeda miarowym równym tempem to pomyślałem, to już koniec. Porażka totalna. Przez ułamek sekundy pomyślałem, że muszę jej dotrzymać pedała, niestety, nie miałem siły. Widziałem jak się oddala a ja nie mogłem nic zrobić.
Jeszcze tylko kilkaset metrów, na którymś ze skrzyżowań, skręt w lewo i dostrzegłem metę w oddali. Wjeżdżając na nią usłyszałem oklaski i okrzyki „brawoooo” wydobywające ię z ust kibiców. Uśmiechnąłem się do nich, podniosłem rękę i pomachałem.
Ukończyłem, na rynku zszedłem z roweru, podszedłem do punktu kontrolnego, zdałem numerek kontrolny i otrzymałem dyplom oraz medal ukończenia maratonu.
Odnalazłem swoich kompanów siedzących przy stole. Wymieniliśmy spostrzeżenia, dowiedziałem się co nieco o przebiegu wyścigu. Między innymi o kraksach na trasie o tym, że kolega z którym przyjechałem brał udział w takiej kraksie i nie ukończył wyścigu z przyczyn technicznych. Drugi miał podejrzenie złamania obojczyka, trzeci jak się okazało połamał palce w ręce. Kolejny złamał ramę w rowerze i to był dla niego największy ból. Ja ukończyłem maraton bez strat, bez strat materialnych i fizycznych, ale. No właśnie ale z poczuciem bezsilności, z porażką biorąc pod uwagę to, że starsza Pani mi dołożyła.
Impreza jak dla mnie bardzo fajna, organizacyjnie i w ogóle. W przyszłym roku też zamierzam się na nią wybrać, ale już inaczej to rozegram. Poza tym mamy mieć już czipy rejestrujące czas przejazdu, bo na teraz to było tak, że złapali czasy tylko pierwszym zawodnikom. Udekorowali też tylko pierwszych trzech zawodników, męskich i żeńskich.
W kategorii męskiej wygrał mój znajomy z Wrocławia a drugi był kolega z mojego klubu Graczowskiego. Moja mama wśród kobiet była 6-ta, wyprzedziły ja zawodniczki młodsze o 20, 30 lat. O tym że przyjechała na metę dużo przede mną to już nie wspomnę.

Po ukończeniu Dobrodzieńskiej Sety © polemar

Kategoria Rower

DST 73.04km
Czas 03:30
V_AVG 20.87km/h
V_MAX 52.30km/h
Temperatura 26.5°C
HRmax 162 ( 83%)
HRavg 130 ( 66%)
Kalorie 2548kcal
Podjazdy 444m
Sprzęt Bike Sport
Aktywność Jazda na rowerze

Na zachód od Grodkowa.

Sobota, 6 września 2014 · dodano: 06.09.2014 | Komentarze 1

Musiałem się dzisiaj zmobilizować, bo przerwa w jeździe już kilku dniowa. Dni uciekają a kilometrów nie przybywa. Wczoraj zmarnowałem dzień, więc dzisiaj pomimo tego, że nadal coś natchnienia do jazdy nie miałem to wsiadłem na rower. Wsiadłem i jechałem na obwodnicę by tam zadecydować gdzie jechać. Do ostatniej chwili nie miałem planu. Gdy przejeżdżałem obok zjazdu na Ziębice to tam skręciłem i pojechałem do Wierzbnej, tam w prawo na Gnojną, stamtąd do Jeszkotli. Między tymi miejscowościami położyli nowy asfalt, fajnie się po nim jeździ zwłaszcza w lesie po lekko pagórkowatym terenie. Miej więcej w połowie drogi trafiłem na skrzyżowanie z drogą leśną gdzie zauważyłem drogowskaz na słupie. Jeździłem tędy wiele razy, ale jakoś tego znaku nie zauważyłem.

Drogowskaz między Gnojną a Jeszkotlami © polemar
Jak widać, komuś on przeszkadzał bo musiał w niego czymś rzucić i "ubić" połowę.
Napis tam widniał taki "droga Gnojna - Jeszkotle"
Do Grodkowa czyli mojej miejscowości 2:15, W miejscowościach wyliczonych najniżej byłem na rowerze.
Dojechałem do Jeszkotli, zrobiłem rundkę prawie dookoła wioski i wróciłem do Gnojnej. Stamtąd znowu do Wierzbnej i dalej już do Jagielnicy i Rogowa. Z Rogowa przez las do skrzyżowania na Strzegów. No i po drodze, kątem okaz dostrzgłem przy pniu drzewa znajomy kształt i kolor grzybów. Tak, to opieńki przemknęło mi przez myśl. Zawróciłem i zjechałem na pobocze,. Grzyby rosły zaraz przy pierwszym drzewie.

Opieńki © polemar
Oprócz tej kępki była jeszcze druga.

Druga kępka opieniek © polemar
No i była też trzecia, na pniu drzewa z przeciwnej strony.

Trzecia kępka opieniek © polemar
Zebrałem grzyby z myślą o dodatku do jajecznicy. Pokręciłem się jeszcze dookoła z nadzieją, że coś jeszcze znajdę. No ale niestety nic więcej nie znalazłem. Wsiadłem na rower i pojechałem do domu.

Kategoria Rower